Voor de allerlaatste keer!

Een hele goede en zonnige dag vanuit Nederland!
Afgelopen vrijdag ben ik om 9 uur 's ochtends geland op Schiphol. Een lange, maar goed vlucht gehad!

Eerst met het vliegtuig vanuit Lilongwe naar Johannesburg en toen gatver de gatver de gatver, zat ik in het vliegtuig naar Frankfurt. Zegt een jongen naast me, 'lets just say i've the best place in the entire plane'. Nou ieehl en dan zit je daar de hele nacht mee. Pff god heeft me gered, want hij heeft de hele nacht kunnen slapen, haha.

Bovendien had ik een hele leuke steward! Beetje homo dacht ik zo te merken (zo leuk) en hij lachte de hele tijd. Leuke, gezellige man. Op een gegeven moment vroeg ik in het Engels of ik een cola mocht, waarop hij opeens antwoordde 'ijs erbij?'. Ik twijfelde of hij nou daadwerkelijk Nederlands was, want ik vloog immers met Lufthansa. De ochtend kwam in zicht en hij vroeg wat voor ontbijt ik wilde. Ik zeg tegen hem 'goh, hoe weet je dat ik Nederlands ben?' Najaaa, zegt hij lachend het gewoon te horen door m'n accent. Lekker dan, doe je zo je best, gutt..

In ieder geval, ik ga met jullie even doornemen wat ik de laatste paar dagen nog allemaal heb beleefd en gedaan. Voor de allerlaatste keer!

Vorige zondag ben ik in Malawi naar de kerk geweest, the Flood Church. Het is een hele evangelische bedoeling, dus dat ben ik zelf niet echt gewend. Echter was het wel fijn om daar te zijn en die mensen waren zo vriendelijk! Maar kind, beetje ongemakkelijk was het wel. Ze gingen voor ons bidden, omdat we daar nieuwkomers waren en iedereen heette je welkom. De verkondiging was echt veel te langdradig, als iemand 6x herhaalt wat die zegt dan hou je het na 5 minuten al wel voor gezien. De boodschap was wel mooi, 'wees blij met wat je hebt en focus niet op de dingen die je niet hebt.' Ik vond dat eigenlijk heel toepasselijk voor wat ik allemaal in Afrika heb gedaan en voelde me wederom gezegend dat ik hier mocht zijn.

De rest van de zondag een echte 'rustdag' gehouden, door lekker aan het zwembad te hebben gelegen. In de avond voor het eerst langs de KFC geweest. Jaa mensen, die hebben ze hier! Heeeerlijk.

Maandag was het weer tijd voor een nieuwe week, joehoe! Op Adziwa hebben we toetsen voor de kids gemaakt, met ze geknutseld en gedanst. Rond een uur of 10 komen ze aan met hun tasjas en geven je ze hun eten en drinken, waarna we ze om 2 uur meestal andere kleding aantrekken. Dat vind ik altijd zo schattig. Ook heb ik m'n moeder via videobellen even een rondleiding op het project gegeven. Wel zo leuk vond ik zo haha. Het is gek om je te bedenken dat ik die kindjes nooit meer zal zien. Al die unieke gezichtjes...

De volgende dag zou ik eigenlijk gaan vloggen voor Doingoood, om een nieuw project in beeld te brengen. Helaas ging dit niet door, dus ben ik die dag nog een laatste keer mee geweest naar House of Joy. Oeee en wat een poeppies waren er weer daar, met van die zachte voetjes haha. En dan waren ze ook nog eens met olie ingesmeerd, nouu guuuutt. Mij heb je dan, hoor. Schattig én zacht ;). Het is zo zielig om je dan te bedenken dat al deze kids geen echt thuis hebben, met moeder en vader. Echter is House of Joy een hele goede opvang voor ze, waarna ze gelukkig vaak herenigd worden met familie.

Wat heerlijk was, was dat we die dinsdag lekker met de taxi naar het project gingen en weer terug. Dat betekende geen minibus!! Geen vieze, plakkende mensen. Geen uit elkaar vallende stoeltjes en kapotte ramen en deuren.
Geen stinkende vis of kip. Geen huwelijksaanzoeken. Oh en het beste van allemaal, geen onuitstaanbare zweetlucht of hoestende mensen in je nek.
Die avond heerlijk gegeten tijdens onze wekelijkse uitetentje. Het is altijd gezellig om dan bij elkaar te zitten en alles met elkaar te delen. Ik hou d'r van.

Woensdag was alweer m'n laatste dag op Adziwa. Omdat ik afgelopen dinsdag dus niet meer hoefde te vloggen, wilde ik dat vandaag wel doen. Dus zo'n vlog houden jullie nog van mij tegoed! Het laatste dagje op Adziwa was zo leuk! Iedereen was zo vrolijk, de kinderen hebben voor Carolien en mij gedanst en we hebben ballonnen uitgedeeld.

Als bedankje hebben we van de moeders een echte Afrikaanse omslagdoek gekregen. Zo attent!

Na voor de laatste keer gekookt te hebben voor de kids en afscheid te hebben genomen, gingen we even na 2 op weg naar huis. Als afsluiting hebben we nog een drankje gedaan bij ons favoriete tentje, Coco's. 'S avonds was het dan tijd om m'n koffrr in te pakken. En waar het op de heenweg zo moeizaam ging, was ik nu zo klaar! Heerlijk! Het is allemaal ook wel een beetje gek, omdat je je laatste dag alles voor de laatste keer ziet en doet. Je weet gewoon dat je niet meer zal terugkeren en dat is echt heel gek om te beseffen. Het voelt dan net alsof je in Nederland weer moet gaan wennen aan alles. En ik kan je zeggen dat dat ook eigenlijk het geval is. Je moet toch een beetje weer in het ritme komen, ondanks je maar een maandje weg bent geweest.

Donderdag stond ik om 6 uur op om de rest gedag te zeggen. Carolien, Luka en Sharon gingen op Safari naar Zomba en Tashmyn ging naar haar project. Vervolgens werd ik om half 11 opgehaald door Austen. Ik nam afscheid van onze lieve schoonmaakster, de tuinman en onze nieuwe buurthond Senshie. En wat een schatje is dat zeg. Nog even geknuffeld met 'm, voordat ik de auto instapte.

Eenmaal op het vliegveld aangekomen leerde ik al snel kennis maken met een andere hond, die me in plaats knuffelde m'n hele koffer besnuffelde. Moest er wel om lachen, want op Schiphol heb ik die manier van bagagecontrole nog niet gezien. We moesten onze koffers in een kringetje leggen en de hond liep gewoon een rondje. Toen alles goed was, mochten we onze koffer verderop afleveren. Nouuu, ik verstond die man achter de desk dus echt niet. En dan ben ik altijd zo'n persoon die dan niet 3x gaat vragen wat hij zegt, maar gewoon doodleuk 'yeah' gaat zeggen. Ik heb geen idee waar ik allemaal mee heb ingestemd, maar goed, ik ben in het vliegtuig terechtgekomen en m'n koffer is ook in Amsterdam afgeleverd ;)

En dan zit je weer in Nederland, gelukkig heb ik het mooie weer meegenomen en voelt het wel prima om weer hier te zijn. Stiekem had ik wel wat langer weg willen blijven, maar in juli ga ik helpen in Oeganda met jongeren vanuit de kerk, dus ik mag alleen maar heel blij zijn!
Vandaag even een drankje gedaan bij de beste bakker van Lisse. Iedereen weer geknuffeld, begroet en gesproken en vanaf volgende week ben ik daar weer te vinden, hooor!

Oh en Sanne, omdat ik weet dat je m'n blog leest, bij deze. Ik heb echt van je genoten als coördinator, al was het maar voor een maandje. Met je mooie spontane foto's en je humor. Maar bovenal doe je je werk als coördinator echt goed. Je moet altijd veel doen achter de schermen, maar je bent tegelijkertijd veel met ons betrokken. Nouuu, ik heb van je van genoten! Heel veel plezier met je familie die er nu is :)
Ik heb genoten van de omgeving in Malawi, de natuur, ik heb genoten van de mensen, de wekelijkse etentjes, de uitstapjes en van m'n coördinator Sanne en Ruben, prachtig duo is dat.

Ook vind ik het zo fijn dat je jezelf ontwikkelt door wat je allemaal meemaakt, waardoor je met nog meer ervaring terugkomt.
Elke dag stond ik op met een glimlach, wetende dat ik in Afrika mocht zijn. Ontzettend dankbaar!
Ik heb genoeg gekletsd zie ik alweer, nu, maar ook de afgelopen weken in mijn blogs. Super dat jullie deze blogs gelezen hebben en wat een leuke reacties, weet dat ik dat heel erg waardeer!

Beste mensen, m'n geluk kan niet op.

Zikomo kwambiri (heel erg bedankt) en tionana!

De groeeetten!!

Enerverende week achter de rug!

Oh oh oh mensen, hier is blog 8!

Ik kan niet wachten om mijn belevenissen weer met jullie te delen.
Laat ik beginnen met het feit dat ik m'n stem plotseling kwijt was. Ik begon me dinsdag net wat beter te voelen, waarna ik met iedereen ging dineren @BombayPalace. Nou, ik heb m'n stem daar achtergelaten, want toen ik thuis kwam was er geen redden meer aan. Vervolgens 2 vitamine C pillen erin gegooid, 2 x paracetamol, een ibuprofen en nog een oplostablet. Bleek een beetje te veel te zijn volgens de anderen.. Ik moest van Luka maagbeschermers innemen, maar die had ik niet bij me, omdat ik niet eens wist dat die dingen bestonden. En toen werd ik bang dat ik een overdosis had genomen. Maar goed, ik heb in ieder geval heerlijk geslapen.
Mijn stem kwam pas terug op vrijdag. Al die tijd heb ik gewoon nauwelijks kunnen praten, zingen, roepen of wat dan ook. Dat is toch een verschrikking? Gut..
In ieder geval, voel me gezegend dat ik me stem weer terug heb haha.

Woensdag was ik wederom te vinden bij de Big John School. Vanaf gister hadden de kids vakantie, dus de docenten doen geen moeite meer om les geven. Dat is heel jammer, want zo kunnen wij als vrijwilligers ook minder betekenen. Carolien moest nog beslissen welke klas zij na de vakantie les wil geven, dus gingen we langs in groep 5 en 6. De docenten waren weg, dus hebben we galgje uitgelegd en gespeeld. Daarna werden alle klassen bij elkaar geroepen en zag ik iets wat ik echt enig vond. Ze zongen samen het volkslied (beetje zoals de CDA wel zou willen toch) en deden ze samen een dans. Dat is toch geweldig als je met de hele school een bepaalde dans kan opvoeren haha.

Daarna nog met een paar klassen gevoetbald, waarna we rond een uur of 11 zijn vertrokken. Veel kinderen waren al naar huis en zelf konden we vrij weinig betekenen.
Die middag besefte ik me dat hier zo veel mensen op van die belabberde Crocs rondlopen. En dan notabene op van die akelige roze. Oeeh, daar ga ik toch slecht op johh.. Jaa, misschien zeg je nu van 'gut Juul, ik heb zelf twee paar', dan kan ik alleen maar zeggen dat je ze het best zo snel mogelijk in de kliko kan gooien joehoeee!

Samen met Frederikke, Sharon en Luka de rest van de dag nog een bezoek gebracht aan de Fabric Market, een markt met allerlei soorten stof. Ook stallen mensen hun spullen uit op kleedjes en verkopen die. Moest me echt een beetje aan koningsdag in Nederland denken! Het creëert best een knusse sfeer.

Op de terugweg waren Freddie en ik een beetje aan het dansen op de plaatselijke muziek en dat kon iedereen zo waarderen. Het was echt lachen, gieren en brullen om deze 'azungus (blanken)' te zien bewegen. Ook als je laat merken dat je een paar woorden Chichewa kan, vinden ze dat zo leuk!

Woensdagnacht was het niet bepaald een pretje, omdat ik me misselijk voelde. Ik hoopte dat het de volgende dag beter zou zijn, maar dat was valse hoop. Helaas kon ik dus die dag niet werken, ondanks dat ik me had voorgenomen elke dag te gaan.. Daar baalde ik wel van. Ik kan je zeggen dat je je echt nutteloos voelt als je een hele dag alleen maar slaapt, leest en op je mobiel zit. Jaja, dat zijn de mindere dagen. Ik hoor jullie al denken: 'kind, je moet je echt even laten testen hoor!' Maar wees zeker niet bang, ik zal geen malaria, bilharzia, hiv, weet ik het wat hebben. Geen gekkige weerzinwekkende ziekte. Dat mede dankzij de poeppil van Luka, hahaha.

Naja, genoeg geklaagd en gejammerd hoor!
Die vrijdag ging het namelijk stukken beter! Ik was godsgansgelukkig want mn stem was die dag weer terug en ik ben die dag gewoon weer naar Adziwa geweest. De kids gingen een toets maken, maar aangezien ze max 5 jaar zijn, waren ze daar eigenlijk nog een beetje jong voor. Waar wij in Nederland mee beginnen op 7 jarige leeftijd, beginnen zij op 4 jarige leeftijd. Dus het verliep een beetje moeizaam. Toch is het niet verkeerd dat ze al kennis leren maken met woorden, cijfers en kleuren.

Ook heb ik die dag m'n dwarsfluit meegenomen. Je zal je misschien afvragen waarom ik dat hele ding naar Afrika heb meegesjouwt, maar daar kan ik je eigenlijk geen antwoord op geven. Ik zag het op het laatste moment liggen en ik dacht gek genoeg van ja goh, misschien kan ik er wat mee. Aangezien het vervolgens de hele tijd in de kast heeft gelegen, moest het wel een keer mee naar een project. Nou, de kids vonden het gelukkig geweldig! Heb zelfs baby shark gespeeld op de dwarsfluit, nouuu helemaal leuk!

Die avond was ik excited voor de volgende dag, want we zouden de berg gaan beklimmen. Vroeg opstaan en nog meer avontuur! Nou ik heb zo veel 'woe's geroepen.. Wat een gekte op die berg zeg. Helaas was ik weer misselijk geworden, dus de berg opwaarts beviel me heel zwaar. Dan kan ik zeggen dat we, eenmaal aangekomen op de top, zoveel hebben gezien en dat het zo mooi was, maar dan lieg ik. Veel bewolking en een koude wind was toch echt de realiteit, haha. But we made it!

De terugweg was eigenlijk nog spannender, omdat je constant je lichaam moet opvangen. Paar keer bijna gevallen, maar ik heb er van genoten. Natuurlijk hebben we ook geprobeerd om enige foto's te maken.

De rest van de foto's kan je zien in m'n fotoalbum op deze site!

Ik merk trouwens dat ik het heel fijn vind als elke dag anders is. Dan heb je toch afwisseling en wat spanning. Als ik hier elke dag naar hetzelfde project zou moeten en hetzelfde zou doen, gaat dat misschien vervelen.. Daarom is het fijn dat ik ook wat heb gezien van andere projecten en we in het weekend kunnen doen wat we willen. En voor de toekomst is het ook handig om te weten dat ik van afwisseling hou!

Afgelopen vrijdag vertrokken Sophia en Marit weer naar huis en zijn gelukkig goed aangekomen! Frederikke is vandaag naar huis gegaan, in Noorwegen. Aangezien Petra ook al weg is, zit je opeens in plaats van 9 mensen, met 5 in een huis. Toch gek! Zo vertrekt iedereen weer langzamerhand..

Bij deze sluit ik blog 8 alweer af. Hoop dat jullie wederom hebben genoten van dit verhaal. Volgende blog zal ik online gooien als ik alweer thuis ben! Gaat ook veel te snel joh, die maand.

Hé mensen, de lieve groeten van mij! Xx

Verschillende projecten bezocht!

Joejoe! Het is alweer tijd voor blog 7! Wat een pret.

Vorige week was ik dus nog de hele week te vinden bij Adziwa. We hebben het de laatste keer al gehad over die minibussen. Ik had weer zo'n momentje hoor. Er zat namelijk voor mij iemand iets te eten en het leek op darmen, hoewel ik hoop dat dat het niet was want dat lijkt me echt afschuwelijk maar toch. Het stonk zo erg dat je maag spontaan gek begon te doen. En dat briesje wind kwam er maar niet hè... oh gut ik heb het zo moeten uithouden daar..

Hoe dan ook, ik ben aangekomen bij Adziwa. Op het project heb ik de kids voorgelezen, ze tot 10 leren tellen en heb ik op de muur de 12 maanden van het jaar geschilderd, samen met wat oudere kids. Hoop dat ze het daardoor sneller kunnen onthouden.

Vrijdagavond ging ik gezellig met m'n coördinator Sanne en haar assistent Ruben uiteten en zijn we naar het concert Saulty Soy geweest. Het was een soort groot tentfeest. Nou ik heb gegierd om de mannen die naar me toe kwamen. Het is toch ook eigenlijk verschrikkelijk dat je aandacht krijgt, omdat je blank bent hahaha. Gekkigheid. Kreeg wel gratis bier ;).

De rest van het weekend voelde ik me eigenlijk niet zo fit. Dat heb ik wel vaker als ik het druk heb of hard werk, dus denk dat opnieuw de reden is.
Zaterdag ben ik nog wel met Ruben naar White Rock geweest, dat is echt een mooi plekje om even te wandelen!

De heenweg zag ik toch iets wat ik hier nog nooit had gezien. Een geit aan een stokkie. Nou, die werd gewoon gezellig naast de weg gefileerd. Ruben zei dat die wel dood was, maar hé, hier weet je dat nooit.. Eenmaal thuis aangekomen gebeurde er weer iets waarvan je denkt, 'moet dit nou'. Ik kwam namelijk het huis niet in. Ik had echt wel een sleutel bij me, dat was het probleem niet haha. Het probleem was gewoon dat de sleutel niet werkte. Ik kreeg gewoon de hangslot niet van de deur af. En ik proberen joh, kiinnd, in die bloedhitte. Nou, je had me moeten zien. Uiteindelijk Ruben laten komen met een nieuwe sleutel. De rest van de avond (inmiddels) was het heerlijk om op de bank te liggen, onder het genot van oreo's en skittles :)
De volgende dag gelunchd bij Coco's en lekker in het warme zonnetje gezeten.

Volgens mij heb ik jullie nog helemaal niet verteld over die schreeuwende zwerfhonden hier en de zingende imam?
Ondanks dat hier het overgrote deel christen is, kan ik jullie zeggen dat we elke nacht weer om stipt 4:52 wakker worden van een zingende imam. Voor mijn gevoel duurt dat iets van 10 minuten, maar langer had ook niet gehoeven. Vind die gewoonte toch wel gek. Ik moet wel zeggen dat ik er nu toch wel een paar keer doorheen ben geslapen. Alhoewel, als je niet wakker wordt door de moskee, word je dat wel van die huilende honden. Niet te doen. En ze maken ook niet zo'n klein beetje geluid ook. Neeee, er sterven echt honden in zo'n donkere nacht. Mijn god. Heel soms slaap je door alles heen, maar dan mag je je wel een geluksvogeltje noemen. Zou die geluiden toch eigenlijk een keer moeten opnemen..

Maandag ging ik vanuit het project House of Joy op outreach. Dacht ik. Eenmaal aangekomen bleek er geen plek voor mij in de bus te zijn, lekker Afrikaans weer. Vervolgens een ochtendje op het project zelf gebleven! De overeenkomst tussen House of Joy en Adziwa is dat de kinderen evenveel aandacht van je vragen. De kids van House of Joy zijn alleen nog een stukje jonger. We hebben ze eten gegeven, bedden verschoond en met ze gespeeld. Kind, wat er toen toch gebeurde.. Omdat er allemaal kindjes op mijn schoot gingen zitten en trekken, scheurde m'n broek plotseling in tweeën. Haha, nou ik dacht echt wat moet ik nu toch.. Het project wordt echter geleid door zulke lieve mensen en zij hebben m'n broek direct met de naaimachine gemaakt. Haha, zo aardig!
Omdat ik me nog niet lekker voelde, ben ik helaas eerder weg gegaan en in de middag thuis wezen slapen. Toch een beetje jammer, want je wil zoveel mogelijk doen in die korte 4 weken.

Die avond kwamen de buren met het nieuws dat ze een hond hebben genomen! Zo leuk, nu hebben we een soort buurthond :). Nou, ben helemaal gelukkig.

Vandaag ging ik mee met Frederikke en Carolien, naar The Big John's school. Omdat ze klaar zijn met hun toetsen en ze vanaf vrijdag vakantie hebben, hebben we een sportochtend georganiseerd.

Per half uur speelden we voetbal met een andere klas. Tussendoor konden de kinderen met de frisbee en de springtouw spelen. Het was zo leuk om te zien hoeveel plezier ze hadden! Zelf vond ik het ook een genot om mee te kunnen doen. Het is heel leuk om op deze manier op verschillende projecten te kunnen helpen.

Vanavond gaan we weer gezellig uiteten, dit keer met de twee nieuwe vrijwilligers.

Oh en ik wilde gewoon nog even een foto delen van m'n vader op toneel. Hij speelde afgelopen weekend 'Koning van Katoren' samen met docenten en leerlingen van het Fioretti College. Hoe leuk!

Beste mensen, zikomo kwambiri voor het lezen van alweer mijn zevende blog en tionana!!

Liefs van Juul joe

Even iets anders..

Welkom terug! Leuk dat je weer m'n blog leest :). Over precies 2 weken ben ik weer terug in Nederland. Stiekem zou ik hier nog wel iets langer willen blijven. Misschien iets meer van Malawi zien en nog meer kunnen helpen. Afrika is zo bijzonder! Dat zie je nog beter wanneer je onderweg bent met de minibus of motor en zeker als je lange afstanden met de auto aflegt. Dan zie je zoveel gezichten, huisjes en landschappen.

Neem als voorbeeld Senga Bay afgelopen zondag. Gedurende de rit van 2 uur zie je al heel veel van het kleine Malawi. Vervallen huisjes, marktjes, geiten en koeien, noem maar op. Op de terugweg was het al donker en was er een mooie sterrenhemel te bewonderen. Met een muziekje op de achtergrond is het echt genieten en voel je je gezegend dat je in Afrika bent.
Het dagje Senga Bay in z'n geheel was super! Samen met Frederikke, Tashmyn, Carolien en Austen zijn we om half 8 vertrokken van huis. Rond 10 uur daar aangekomen, zijn we op het strand gaan liggen. Het was even afwachten hoe mijn verbrande huid zich zou herstellen, maar dat heeft het wel gedaan kan ik jullie zeggen.

Schrok zelf ook toen ik deze foto zag, hahaha.

Nadat we even hebben gelegen op het strand, zijn we gaan lunchen in het hotel naast het strand met mooi uitzicht. Heerlijk was dat! Dat zijn echte genietmomentjes.

Na de lunch zijn we met de boot vertrokken naar een eilandje verderop. Zo hard gelachen onderweg, want het voelde alsof je vloog over de golven. Love it! Eenmaal aangekomen op het eiland vonden we het een leuk plan om naar de top te klimmen. Het idee was enig, maar de uitvoering wat minder ;). De kans dat je uitgleed of misstapte was zo groot. Desondanks hou ik wel van een uitdaging en avontuur, dus rots na rots klommen we verder omhoog. Onderweg zie je alleen maar spinnenwebben en overal lopen mieren. Als je even stil stond of even ging zitten, was je binnen een paar seconden bedekt. Na een poosje wel de top bereikt en wat een uitzicht!
Op de terugweg een soort carpoolkaraoke gehouden, dus aan gezelligheid geen gebrek. 'S avonds was het tijd om afscheid te nemen van Petra <3

Het weekend is alweer voorbij, dus een nieuwe werkweek kon beginnen!
Maandag weer vroeg vertrokken naar Adziwa en de kinderen geholpen met het schrijven van de cijfers 1 tot 10. Ondanks dat de meesten elkaars potloden en blaadjes wilden afpakken, waren er ook kinderen die echt hun best doen en die help ik graag :). Daarna gedanst op Baby Shark, Hokey Pokey en nog meer. Deze week ook ballonnen meegenomen en bellenblaas en dat vonden ze geweldig! Het was wel vechten voor een ballon, want met 60 kinderen en 4 ballonnen heb je eigenlijk niet genoeg ;).

Op het project krijgen we vaak sima. Het is puur bloem, maar met wat geluk krijg je er wat saus bij. Vind het interessant om te zien hoe dat alles wordt gemaakt. Het is echt typisch Afrikaans!
Haha, maar lekker is anders.

En dan even iets anders. Carolien en ik hebben deze week de conclusie getrokken dat we iets meer willen doen dan alleen het project Adziwa. Na het schilderen van het lokaal heb je nu de hele dag de tijd met de kinderen. Dat is leuk, maar de kinderen zijn heel jong. Ze huilen vaak en kunnen (nog) geen Engels praten en dat maakt het moeilijk communiceren. Naast het koken in de middag en het helpen met verschonen en eten geven, ben je de rest van de dag vooral bezig met spelen. Soms heb ik het gevoel dat ik iets meer wil doen dan dat. Ik ga alleen niet voor 2 weken switchen van project. Mijn basisproject blijft Adziwa, omdat ik heel blij word om elke dag weer de gezichtjes van die kinderen te zien. Sanne, onze coördinator, heeft mij (en Carolien) echt goed geholpen met een oplossing.
Ik ga vanaf volgende week een paar daagjes naar de Big John's school en ga ik op outreach vanuit House of Joy. Zo zie ik ook nog iets van andere projecten. Ik zie er wel naar uit om de komende dagen ook wat anders te mogen doen.
Het is wel moeilijk om te accepteren dat je een beetje vastloopt, maar zelfreflectie is ook belangrijk. Dus zo komt het zeker goed!

Dan wil ik het nog even met jullie hebben over die minibusjes hier, want daar zit ik toch elke dag zo'n 3 uur in.


Eerst word je zowat in een busje getrokken, omdat iedereen zijn bus zoveel mogelijk wil vullen. Dan is het altijd krap, ik moet me met mn lange lichaam in allerlei bochten wringen en deo is te duur dus iedereen stinkt hier naar zweet. Godsgelukkig word je dan van een briesje wind als we eindelijk gaan rijden. Iedereen kijkt je aan en praat over je. Dan zit er ook nog eens vreemde man naast je die zegt dat jij zijn vrouw bent, waarna iedereen in de bus chichewa begint te praten en begint te lachen. Als je uitstapt stoot je nog eens je hoofd. Zo verloopt een gemiddeld ritje. Zeker genieten.

Komend weekend ben ik de enige in het Doingooodhuis, omdat iedereen uitstapjes heeft. Zelf ga ik denk ik een wandeling maken, wat drinken bij Coco's en een beetje relaxen. Vrijdag ga ik gezellig bij Sanne wat eten en de rest van het weekend ga ik maar lekker voor mezelf koken. Het is wel heel gek om opeens alleen te zijn in huis, terwijl we doordeweeks met 9 zijn. Haha, maar zeker wel even lekker.

En dan volgende week paar daagjes naar Adziwa en een paar daagjes een ander project!

Hoef gelukkig nog niet naar huis.... ;)

Liefs van mij!

Adziwa oppimpen!

Lieve lieve mensen,

Guutttt, inmiddels zit ik hier al bijna 2 weken en ik heb het echt naar mijn zin! Vorig weekend ben ik naar de markt geweest en heb ik met de meiden schilderspullen gekocht voor een klaslokaal die we gingen schilderen. In de avond zijn we bezig geweest met het afscheidscadeau van Petra. Ze wil voor Adziwa elk kind een t-shirt geven met hun eigen naam. Aangezien er ongeveer 60 kinderen zijn, zijn we daar wel even mee bezig geweest. Ben benieuwd naar de reactie van de kinderen!

Zondag stond in teken van energie besparen. Daarom zijn we een dagje aan het zwembad gaan liggen. En alsof het niet erger kon na alle pech die ik al heb gehad, ben ik helemaal verbrand. Dat terwijl ik mij vaak heb ingesmeerd. Ik ben gewoon te snel in de zon gaan zitten... Het zal een keer mee zitten ;).

Afgelopen week hebben we hard gewerkt aan het pimpen van het lokaal op Adziwa. We schilderen een landschap rondom de muren. Maandag zijn we al vroeg begonnen en hebben we de basis geschilderd.

Ook heb ik maandag meegegeten met de kinderen. We aten rijst met vlees. Puur koolhydraten, dus ik zat al snel vol. Vies was het echter niet. Het is ook geen rijst zoals in Nederland, maar meer rijst dat lijkt op pap.
Het schilderen duurde die dag uiteindelijk 6 uur, waarna we boodschappen moesten doen voor het avondeten. Ik was helemaal gesloopt, omdat elke beweging schuurde bij m'n voeten, schouders en rug, doordat ik verbrand was. In de avond daarom niet veel meer gedaan. Hopen dat aftersun goed z'n werk doet...

Na maandag het gras, de lucht, de zee en de zon te hebben geschilderd, zijn we dinsdag begonnen met het schilderen van de dieren. Terwijl we bezig zijn met schilderen, komt Stellah naar ons toe en kijkt met bewondering naar het lokaal. Het doet haar goed, dat zag ik. Ze glimlachte en zei verlegen dat de kinderen het super zouden gaan vinden. Dat gaf mij een boost om weer verder te gaan. Als lunch aten de kinderen sima met vlees. Iedereen hier kent dat gerecht. Ik at een hapje mee, maar ik vond het eigenlijk niet te haggelen. Het smaakte naar tarwebloem en niet meer dan dat. Petra vertelde dat het wel werd opgegeten als jij dat niet deed en niemand vond dat onbeschoft. Zelf voelde ik me er wel een beetje ongemakkelijk bij, maar de rest had nu tenminste meer eten.

Woensdag was het alleen nog een kwestie van de puntjes op de I.
Ik voel dat we een goed team zijn, Petra, Carolien en ik. We luisteren naar elkaar en vullen elkaar aan met nieuwe ideeën. Bovendien hebben we het lokaal in 3 dagen gepimpt. Stellah was zo gelukkig en heeft zelf ook een bijdrage geleverd aan het lokaal! Bovendien vinden de kids het mooi :)

Ook kreeg Petra vandaag haar certificaat. Er werd voor haar gezongen en ze kreeg cadeautjes van de kinderen. Peet is hier voor 3 maanden geweest, zo goed van haar!

Op de terugweg naar huis gaan we met de minibus. Opnieuw proberen ze ons meer te laten betalen, omdat wij 'blanken' zijn. Eerst vond ik het niet zo erg en handelde ik gewoon voor een eerlijke prijs. Toch merk ik dat ik het frustrerend begin te vinden. Busdrivers geven lokale bevolking gemakkelijk wisselgeld, maar ik moet er altijd moeite voor doen. Het gaat niet per definitie om het geld, maar om het principe. Ergens snap ik het ook wel, het is normaal hier om het toch te proberen. Voor ons is het he belangrijkste is om gewoonweg aardig te blijven en het netjes af te handelen :).
Verder die dag doen we de boodschappen, drinken nog wat bij Coco's en zorgen in de avond voor het eten. We zorgen namelijk voor ons eigen avondeten en boodschappen. Voor de meeste van jullie natuurlijk heel normaal, maar voor mij is het even anders dan normaal, omdat ik nog niet op kamers woon. Het valt me op dat ik er wel een stukje zelfstandiger door word en dat vind ik juist wel fijn.

Donderdag hing er een feestelijke sfeer, omdat we speelden met ballonnen en vlaggetjes knutselden. Petra heeft alle t-shirts uitgedeeld en afscheid genomen van iedereen. De kinderen waren zo trots op hun shirt. Tevens was het handig, want hun namen stonden op de achterkant van het shirt. Zo kon ik ze bij naam roepen ;).

Ook deelden we wat pinda's uit. Daar waren ze zo blij mee, omdat ze dus normaal gesproken sima eten. Veel kindjes hebben daarom ook een eiwitbuikje. Toch wel gek om te zien, omdat ik het eerst niet zo door had. Heel stom, maar in de eerste instantie denk je dat ze gewoon wat stevig zijn.
In de avond gingen we uit eten, zoals we elke donderdag doen. Ik dacht aan die kindjes en vind het voelt dan toch een beetje dubbel om zelf wel een lekker hapje te eten. Heb er daarom voor gekozen om een kleine donatie doen aan Adziwa, zodat ze maandag genoeg geld hebben om voor de kinderen een keer iets anders kunnen eten dan sima.

Nu Petra niet meer op het project is en het schilderprojectje af is, moest ik even omschakelen. De docenten op het project zijn soms te bescheiden om te vragen of je iets voor ze kan doen, dus we moesten zelf even op onderzoek uitgaan. We hebben de kids geholpen met het schrijven van cijfers, zelfgemaakte slingers opgehangen, nog meer foto's van de kinderen op de muur geplakt (zodat ze een soort klassenfoto hebben) en met ze gespeeld.

En na een week hard werken is het nu weer weekend!
Deze zondag ga ik naar Senga Bay met een paar meiden.
Dat is een plekje bij Lake Malawi met gezellige terrasjes en mooi uitzicht. Leuk om nog iets meer te zien van Malawi.
Afgelopen donderdag hebben we twee nieuwe Nederlandse meiden ontmoet die daar op Senga Bay verblijven. Misschien dat we dus nog een keer afspreken met elkaar deze zondag.

Zin in!

Als jullie nog meer willen weten over wat dan ook, ask me!

Knuffel van mij en de groetjes!

Een bijzondere ervaring!

Joehoehoee,

Welkom bij mijn gloednieuwe blog!!
Wat ik momenteel merk is dat ik jullie echt het beste beeld van Malawi wil geven, maar dat is toch moeilijker dan ik dacht. Er zijn zoveel dingen die hier indruk op mij maken. De mensen, de cultuur en gewoontes, de omgeving, de bescheidenheid, de problemen, de kinderen en ga zo maar door.
Ook merk ik dat ik het ongemakkelijk vind om foto's te nemen. Het voelt toch alsof je ''aapjes' aan het kijken bent'.
Toch heb ik wederom een paar foto's bijgevoegd van deze week, maakt de blog toch leuker ;). Deze heb ik gemaakt gedurende de city tour van afgelopen dinsdag, op het project en tijdens uitjes.

Gedurende de hele dag zijn er veel mensen die je aanstaren en vragen (kuch dwingen) of je iets wil kopen, zoals ik al had verwacht. Vooral op de plaatselijke markt. Ik vind het niet heel moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Wat ik wel moeilijk vind, is om af te dingen. Dus om een lagere prijs vragen voor een bepaald product. De mensen hier vragen vaak om het dubbele, omdat ze denken dat je veel geld hebt.

Terug van de city tour reden we met de tuktuk. Heel knus en gezellig, lekker de wind in je haren en je bent vrij snel op de plek van bestemming, omdat een tuktuk overal doorheen glipt. Maar relax, want 'god has control' over de reis, haha. Dat zie je vaak in bussen of in auto's voorbij komen, zie foto.

Ook zijn hier gezellige café's en restaurantjes die een beetje een westers sfeertje hebben.

Wat me ook opvalt is hoe lief de mensen hier zijn. Iedereen spreekt je aan met Hi, how are you? Or Hi, you're welcome. Of in het chichewa: muli bwanji. Ze zijn dan ook oprecht geïnteresseerd. En dus niet omdat ik blank ben ;). Dat maakt me zo vrolijk! Haha, probeer iedereen ook met die vrolijkheid te beantwoorden.

Over die taal gesproken, man oh man, dat gaat me nog niet zo goed af. En het ellendige is nog dat mijn Engels ook zwak is.
Gelukkig hebben we een paar standaard zinnen geleerd in het chichewa waarmee ik wel kan communiceren. Bovendien wordt m'n Engels vast wel beter... hoop ik.

We zitten nu aan het eind van het regenseizoen. Vooral in de avond regent het keihard en in combinatie met onweer. Ergens vind ik het ook wel relaxed om ernaar te luisteren of te kijken. Het is namelijk zo veel heftiger dan in Nederland. Volgens mij is dat ook deels het gevolg van de cycloon in het zuiden van het land. Overigens hebben we daar haast niets van gemerkt. Toch doet het gek genoeg meer met me dan het thuis zou doen, omdat het zich dichterbij afspeelt.
En ja hoor, afgelopen donderdag voor het eerst naar het project geweest! Petra zit daar nog een week en Carolien en ik natuurlijk wat langer. Ik moet zeggen, ik was zenuwachtig. Je voelde je echter meteen zo welkom, doordat alle kinderen gelijk op je kwamen afgerend, met je wilden spelen en knuffels gaven. Door bepaalde omstandigheden was de dag wel kort, maar daardoor niet minder intensief. Ik heb me kapot gezweet tussen al die lieve kinderen in het warme weer. Ze vragen zoveel energie van je, geen moment rust dat je hebt hoor! Desalniettemin verdienen ze die aandacht, zeker omdat ze zich met gemiddeld 60 kinderen op de Adziwa Care (naam van het project) bevinden.

Donderdagavond zijn we in een Wildlife Park met alle vrijwilligers en stagiaires van Doingoood wezen uiteten. Dat is hier een gewoonte op de donderdag, dus echt leuk!

Vrijdag met de meiden van Adziwa een ochtend doorgebracht op het project, kennis gemaakt met de projectleiders en daarna een middagje doorgebracht op de Gateway Mall. Terug naar huis een nieuw vervoersmiddel uitgeprobeerd. Geen minibus of tuktuk, maar een motor. Kind, ik was helemaal in m'n element. Heerlijk (volgende keer ga ik bij jou achterop Wil ;) )
Mijn internet heeft zijn laatste adem uitgeblazen, in maar 2 dagen. Ik heb hier een nieuwe simkaart met GB gekocht, maar na een paar uur stopte het ermee. Heb dus even geen internet! Daarnaast knalde ik tegen een stoel aan in een minibusje, dus heb ik een enorm blauwe plek op mn been. Vond het te enig om die foto niet toe te voegen, dus bij deze:

Zoals ik al had gezegd is mijn bankpas ingeslikt (nog steeds niet terecht) en was mijn spalkje een kwartier voor vertrek uit Nederland dus kapot gegaan.
Beetje teleurstellend allemaal hahaha.

Vanaf maandag begin ik met de meiden aan een nieuw zelfbedacht projectje. We gaan een leeg lokaal oppimpen door de muren te schilderen in de vorm van een landschap met dieren. Zaterdag hebben we daarvoor spullen gekocht en volgende week wordt superhard werken. De plaatselijke projectleidsters, James en Stella, zijn zo gelukkig met dit idee. Dat geeft mij extra veel motivatie. Hoop echt op een mooi resultaat.
We zullen dus volgende week lange dagen maken, omdat Petra tot vrijdag op het project is. Zo willen we zoveel mogelijk resultaat boeken!

Hé jongens,
Ik update jullie binnenkort weer, en zikomo (= bedankt) voor het lezen!

Liefs!

Mijn reis naar Lilongwe!

Beste mensen,

Ja ja ja, blog 3 alweer ;).

Het is me gelukt! Het was spannend, maar afgelopen donderdag nog even snel m'n autotheorie gehaald! Toch fijn voordat je weggaat. Hoef ik me daar niet meer druk om te maken.

Na een teambuildingsweekend van Oeganda kwam ik zondagmiddag terug en ging ik snel mijn koffer verder inpakken. Nou, ik had die koffer echt onderschat. Man, wat een werk. En het ging maar niet dicht. Heb mijn koffer 3 keer moeten inpakken voordat het me was gelukt. Eenmaal dat achter de rug was ontstond het volgende probleem. Mijn spalkje schoot los door een beschuitje met muisjes. Dus ik snel naar de tandarts, want de orthodontist had geen plek meer. En dat speelde zich allemaal af een half uur voor vertrek van huis... Moet mij weer overkomen hè, gunst..

Gelukkig is dat allemaal goedgekomen en ben ik, na een laatste omhelzing, op tijd weggevlogen vanuit Amsterdam richting Frankfurt. Via Frankfurt nam ik plaats in het vliegtuig richting Johannesburg. Nou god, ik kon m'n ogen niet geloven. Wat een groot en ruim vliegtuig. Ik had gewoon nog nooit zoiets gezien. Het is ook zo bijzonder om zoveel reizigers en stewards te zien gedurende de reis. Daar kan ik echt van genieten.

De reis naar Johannesburg was lang, maar liefst 11 uur. Na enkele uren gaat dat toch vervelen. Je zit immers constant op dezelfde plek.
De reis bestond uit muziek luisteren, film kijken en maltesers eten. Slapen kon ik helaas niet, dus momenteel ben ik echt uitgeput. Het is hier trouwens 1 uur later, maar als de zomertijd in Nederland ingaat loopt de tijd gelijk. Best prettig!

Ons welkom was erg fijn, zie de foto. Sanne, de coördinator heeft alles verteld over de regels en het huis. Verder zijn de meiden die hier ook verblijven hartstikke gezellig!

Morgenochtend staat een citytour gepland. Daarna zal ik mijn bankpas bij de centrale bank moeten ophalen. Die is namelijk door de automaat opgeslokt omdat ik te lang over het pinnen deed.
Komende donderdag zal ik beginnen op mijn project! Ik ben erg benieuwd. Petra, een van de vrijwilligers, heeft het een en ander al uitgelegd. Spannend!

Het is wel wennen natuurlijk, zowel de taal als de sfeer hier. Maar dat komt helemaal goed!

Ik hou jullie op de hoogte!

Dikke kus x

Almost ready for take-off!

Hi lieve mensen,

Daar ben ik weer hoor, een kleine 2 weken voor vertrek! Ik heb jullie nog genoeg te vertellen ;-). Mijn vorige blog is ruim 2 weken geleden. Sinds die tijd ben ik bezig geweest met de 'algemene voorbereidingen'. Denk bijvoorbeeld aan het kopen van gepaste kleding, activiteiten bedenken, reisdocumenten op orde hebben en een inpaklijst maken, Stiekem merk ik dat ik vooral aan het afwachten ben tot ik eindelijk kan gaan en in Afrika kan gaan helpen. Het is fijn hier, maar ik heb zin in iets anders, in een uitdaging. Ik probeer zoveel mogelijk uitdaging te zoeken in m'n tussenjaar, maar de afgelopen tijd stond ook in het teken van werken, zodat ik mijn reis kan bekostigen. Ik heb zin om nieuwe dingen te ontdekken, te helpen, maar vooral te leren.

Wat belangrijk is om met jullie te delen is dat ik een dag na het uploaden van mijn eerste blog een mailtje kreeg vanuit Doingoood. Dat luidde als volgt:

'Ik wil jou ook nog even bijpraten over nieuwe ontwikkelingen in Malawi. Ik ben net terug en heb uitgebreid gesproken met Children of the Nations, waar ook Chitipi onder valt. De organisatie gaat zoals ook voorgeschreven door de Malawische regering, geen nieuwe kinderen in de residentiële opvang meer opnemen. Dat betekent dat kinderen alleen nog instromen en er geen nieuwe kinderen worden opgevangen. In plaats daarvan gaat de organisatie zich richten op het helpen van de gezinnen in de gemeenschap, zodat kinderen bij hun familie kunnen blijven wonen en niet naar een instelling hoeven. Het gevolg hiervan is, blijkt de afgelopen maanden, dat de kinderen nu alleen nog extern naar school gaan en niet meer op het project. Dat betekent dat er overdag op het project geen kinderen zijn, ze komen pas om 1500 uur thuis. Children of the Nations is een brede organisatie waar erg veel te doen is. We denken daarom dat het leuker voor jou is als je ófwel overstapt naar Adziwa (zelfde doelgroep als voorheen bij Chitipi) ofwel bij Children of the Nations breed aan de slag gaat. Wat vind je daarvan?'

Dit betekent dus dat het project wat mij aansprak een heel andere draai heeft gekregen. Alleen maar in positieve zin! Deze kinderen zijn nu nog vaker bij hun familie i.c.m ondersteunende begeleiding van de vaste werkers en dat is toch het mooiste wat je die kinderen kan bieden?

Naar aanleiding van de mail van Doinggoood heb ik besloten om over te stappen naar het project Adziwa. Dit project heeft namelijk ook in de eerste instantie op mijn lijstje gestaan. Daarnaast kon ik niet zo'n goed beeld schetsen van wat ík, als vrijwilliger, kon betekenen op het project Children of the Nations.

Ik hoor jullie denken: wat houdt Adziwa dan in Juul? Nou beste mensen, dat ga ik jullie vertellen. Nu ik het project Adziwa heb gekozen, zal ik helpen met de dagelijkse verzorging van peuters en kleuters, in het klasje mee helpen met het geven van simpele lesjes, knutselen, zingen, etc. Ook zal ik een helpende hand bieden bij het koken en het voeden van de kleinste kinderen, persoonlijke aandacht geven aan de kinderen bijvoorbeeld spelen, boekjes lezen, in de speeltuin spelen, liedjes zingen. Bovendien ga ik mee helpen in de moestuin. Nu ben ik nou niet direct een persoon die goed met m'n handen kan werken, maar een poging wagen kan geen kwaad haha.

Het grootste verschil is dus dat ik nu met nog jongere kinderen in aanraking kom. Aan de ene kant vind ik dat erg leuk, maar het vraagt wel om extra voorzichtigheid in verband met de hechting van deze kinderen. Op dit project heb ik het idee dat mijn hulp nog meer welkom is. De zorgmoeders geven immers aan dat ze graag meer voor de kinderen willen doen, dus vrijwilligers kunnen hier goed bij helpen en ondersteunen.

Wat trouwens heel gezellig is, is dat Carolien op dezelfde dag aankomt in Malawi als ik en hetzelfde project heeft gekozen. Via Doinggoood ben ik met haar in contact gekomen. Tijdje terug hebben we elkaar ontmoet en het is een superleuke meid om mee op reis te gaan! Ik moet wel zeggen, het is best prettig om samen met iemand het project en de omgeving te leren kennen. Ze komt uit Brabant, dus ik gier als ik haar accent hoor. Nee, eerlijk, dat is echt grappig.

Verder krijg ik veel vragen over Oeganda. Niet iedereen van jullie zal dit weten, maar in juli dit jaar zal ik samen met andere jongeren vrijwilligerswerk gaan doen in Oeganda. Deze reis wordt georganiseerd vanuit de PKN Lisse. Ik heb even getwijfeld of ik mee zou gaan met deze reis. Het is namelijk de bedoeling dat we een groot deel van het geld inzamelen om deze reis mogelijk te maken en dat zou in botsing komen met mijn voorbereidingen voor Malawi. Daarnaast was er een eigen (dan wel niet kleine) bijdrage voor nodig en dat betekende extra werken. Ondanks dat wist ik dat ik heel graag mee wilde. Het is een heel ander project dan dat ik nu ga doen en bovendien doe ik dit samen met een groep, in plaats van individueel. We zullen hier samen met de lokale bevolking verder gaan bouwen aan de groeiende 'Real Shephard School'. Daarnaast zullen we gevangenen bezoeken die vast zitten, bijvoorbeeld omwille van hun geaardheid en we bezoeken een gehandicaptenwerkplaats. Bovendien is het gewoon een heel gezellige groep! Het ontmoeten van andere reisgenoten of juist de lokale mensen van het land, is op zichzelf al bijzonder. Je leert van elkaar over de verschillende normen en waarden van een cultuur en of geloof en kan je inzichten hierdoor verbreden.

Voor nu ga ik de laatste dagen genieten van thuis en dan zien jullie me 19 april gewoon weer terug! Tenzij ik daar een leuke man ontmoet. Die verhalen hoor je ook wel eens ;').

Let's go! X